Ο τραυματισμός στον μηνίσκο μπορεί να προκληθεί σε κάθε ηλικία. Στις μικρές ηλικίες προκαλείται από τις αθλητικές δραστηριότητες, σε ηλικία έως 30 χρονών από ιδιαίτερα βίαιο στροφικό τραυματισμό, ενώ σε προχωρημένες ηλικίες, λόγω εκφυλιστικών αλλοιώσεων, ακόμα και ένας ασήμαντος τραυματισμός μπορεί να προκαλέσει προβλήματα, καθώς συνήθως συνυπάρχει οστεοαρθρίτιδα γόνατος. Το βασικό σύμπτωμα είναι ο πόνος και το οίδημα. Αν υπάρχει μεγάλο ρήγμα του μηνίσκου προκαλείται μπλοκάρισμα της άρθρωσης, αδυναμία δηλαδή για πλήρη έκταση. Η άρθρωση του γόνατος παρουσιάζει μεγάλη ελευθερία στις κινήσεις και είναι λιγότερο σταθερή από τις άλλες αρθρώσεις. Μάλιστα, εκτός από την κάμψη και την έκταση επιτρέπει και στροφές. Με την συμμετοχή στην αθλητική δραστηριότητα το γόνατο φορτίζεται με δυνάμεις που ισοδυναμούν με 6-8 φορές το βάρος του σώματος.
Για να μην προκληθεί τραυματισμός πρέπει οι ασκούμενες δυνάμεις να εξισορροπηθούν από τους μυς και τους συνδέσμους. Σε περίπτωση που οι μυς γύρω από το γόνατο δεν είναι τόσο δυνατοί ώστε να απορροφήσουν και να διασκορπίσουν την παραγόμενη κινητική ενέργεια αυτή μεταβιβάζεται στους συνδέσμους και στα οστά προκαλώντας τραυματισμούς. Οι σύνδεσμοι είναι δυνατές ελαστικές κατασκευές που συγκρατούν τα οστά μεταξύ τους, προσφέροντας δύναμη και σταθερότητα στις αρθρώσεις. Στην άρθρωση του γόνατος υπάρχουν τέσσερις σύνδεσμοι, που ενώνουν το μηριαίο οστό με την κνήμη: O έσω πλάγιος σύνδεσμος, προσφέρει σταθερότητα στην εσωτερική πλευρά του γόνατος, ο έξω πλάγιος σύνδεσμος, προσφέρει σταθερότητα στην εξωτερική πλευρά του γόνατος, ο πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος, που βρίσκεται στο κέντρο του γόνατος, περιορίζοντας την περιστροφή, αλλά και την προς τα εμπρός κίνηση της κνήμης και ο οπίσθιος χιαστός σύνδεσμος, ο οποίος βρίσκεται επίσης στο κέντρο της άρθρωσης του γόνατος, περιορίζοντας την προς τα πίσω κίνηση της κνήμης. Ανάμεσα στα οστά που σχηματίζουν την άρθρωση του γόνατος υπάρχουν δύο "σφήνες", που αποτελούνται από συνδετικό ιστό, οι μηνίσκοι, οι οποίοι βρίσκονται στην έσω και έξω πλευρά του γόνατος και λειτουργούν για την απόσβεση των κραδασμών που δέχεται η άρθρωση του γόνατος, αμβλύνουν το βάρος που δέχεται το κάτω από το γόνατο τμήμα του ποδιού, προσφέροντας παράλληλα την απαραίτητη σταθερότητα.
Οι σύνδεσμοι τραυματίζονται περισσότερο στα αθλήματα επαφής όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το χάντμπολ, και σε ατομικά όπως το σκι και το τένις. Ο μηχανισμός κάκωσης είναι αποτέλεσμα σύγκρουσης με τους αντιπάλους και προκαλεί υπερβολικές στροφικές κινήσεις στην άρθρωση του γόνατος. Στην πυγμαχία για παράδειγμα, τα τρωτά σημεία των πυγμάχων είναι το κεφάλι, οι αρθρώσεις των ώμων, του γονάτου και η ποδοκνημική άρθρωση. Τα βαριά τραύματα των πυγμάχων αποτελούν το 66% όλων των κακώσεων, και αυτό αδιαμφισβήτητα διαφοροποιεί την δομή των τραυμάτων της πυγμαχίας από τα άλλα αθλήματα μονομαχίας. Η ανάλυση του χαρακτήρα των χρόνιων παθήσεων των πυγμάχων συνδέεται με την αύξηση των θυλακίτιδων, των περιαρθρίτιδων του ώμου, των οστεοχονδρίτιδων της σπονδυλικής στήλης και των παραμορφωτικών αρθρίτιδων των μικρών αρθρώσεων. Οι καταδύσεις επίσης χαρακτηρίζονται από τις μεγάλες ποσότητες και την ένταση των προπονητικών επιβαρύνσεων ειδικά στα άλματα, και από την ειδική τεχνική, που απαιτεί κατά την εκτέλεση των κινήσεων, μεγάλη πλαστικότητα και σύνθετο συντονισμό. Οι παράγοντες που προκαλούν τραυματισμούς στις καταδύσεις είναι το νερό (συμπαγές μέσον), το ύψος, η διαφορά της θερμοκρασίας και τα γυμναστικά όργανα. Τα τρωτά σημεία των καταδυτών είναι η οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης και οι περιοχές των αρθρώσεων του ώμου, του αγκώνα, του γονάτου και της πυχεοκαρπικής άρθρωσης. Τα βαριά τραύματα αποτελούν το 68% όλων των αρθρώσεων. Τα πιο διαδεδομένα από τα βαριά τραύματα είναι τα τραύματα του αρθρικού θύλακα και οι χρόνιες υπερεντάσεις στην περιοχή της πυχεοκαρπικής, ποδοκνημικής, της άρθρωσης του γονάτου.
Αμέσως μετά τον τραυματισμό, ο πάσχον οφείλει να διακόψει την όποια δραστηριότητα είχε και να ακινητοποιήσει το γόνατο εφαρμόζοντας πάνω πάγο. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύεται από μεγαλύτερο τραυματισμό, ενώ περιορίζει την έκταση του οιδήματος και τον πόνο. Αν πρόκειται για μία ελαφριά κάκωση, τότε υποχωρούν τα συμπτώματα μέσα σε δύο ή τρεις μέρες, σε περίπτωση, όμως, που ο πόνος, το οίδημα, ο περιορισμός της κίνησης ή ενδεχομένως η αστάθεια του γόνατος συνεχισθεί, τότε ο ασθενής επιβάλλεται να αναζητήσει ιατρική βοήθεια. Σε περιορισμένες κακώσεις βασικός στόχος αρχικά είναι η αντιμετώπιση των βασικών συμπτωμάτων, ενώ στην συνέχεια κυρίαρχος στόχος είναι η ισχυροποίηση το μυϊκού συστήματος. Αν υπάρχουν εκτεταμένες κακώσεις στον μηνίσκο, τότε ο ειδικευμένος γιατρός θα επιλέξει είτε την αρθροσκόπηση, είτε το ανοικτό χειρουργείο για να δει το μέγεθος της βλάβης και να την αποκαταστήσει. Το μετεγχειρητικό στάδιο είναι, ίσως, το σημαντικότερο για την μερική ή ολική αντιμετώπιση του τραυματισμού, γι’ αυτό ιδιαίτερο ρόλο έχουν τα ειδικευμένα κέντρα και η φυσιοθεραπεία, αλλά και η συνεχής προσοχή.
Δυστυχώς, δεν μπορεί να υπάρξει κάποια αποτελεσματική πρόληψη, ώστε να αποφευχθεί η ρήξη μηνίσκου. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ισχύουν οι γενικοί κανόνες πρόληψης, όπως είναι το καλό μυϊκό σύστημα, το καλό ζέσταμα των μυών πριν από τις όποιες αθλητικές δραστηριότητες, η αποφυγή της απότομης επιβάρυνσης των αρθρώσεων, καθώς η προοδευτική συνίσταται για μεγαλύτερη ασφάλεια, η χρησιμοποίηση κατάλληλων υποδημάτων και η διατήρηση του κανονικού βάρους του σώματος, καθώς η παχυσαρκία αυξάνει την πιθανότητα οστεοαρθρίτιδας του γόνατος.
