Μετά από δύο ώρες οδικώς από την πρωτεύουσα Zhengzhou φτάνεις μπροστά σ’ ένα λοφίσκο μ’ ένα τεράστιο βράχο με χαραγμένους κινεζικούς χαρακτήρες και στα δεξιά σου τους τάφους επιφανών δασκάλων. Το ταξί σε αφήνει μπροστά στην πύλη που στέκει μια ξύλινη επιγραφή στα κινεζικά και αγγλικά: Chen Bing TaiJi Academy …

Κοιτάζοντας μέσα από την πύλη, στο βάθος της αυλής βλέπεις ζωγραφισμένο σ’ ένα μπαλκόνι, σε περίοπτη θέση, το σύμβολο του Γιν και του Γιάνγκ. Γύρω - γύρω στο μπαλκόνι συναντάς ζωγραφιές ασκούμενων στο Tai ji, μπροστά από τους ορόφους όπου βρίσκονται τα δωμάτια… Σ’ αυτό το διώροφο κτίριο που σχηματίζει μια τεράστια τετράγωνη αυλή βρίσκονται τα δωμάτια των αθλητών που θέλουν να μείνουν μέσα στη σχολή. Βρίσκεται το γραφείο της σχολής, ένα μικρό μαγαζάκι με αθλητικά είδη με το λογότυπο της σχολής και όχι μόνο .. στο βάθος το σπίτι του δασκάλου … στον πρώτο όροφο μια μεγάλη αίθουσα με στρώματα για να ασκούνται στην πάλη οι αθλητές. Αλλά το πιο όμορφο απ’ όλα, ανεβαίνοντας στους επάνω ορόφους, και κοιτάζοντας προς τα κάτω, βλέπεις ένα τεράστιο Γιν - Γιανγκ στο κέντρο της αυλής το οποίο δείχνει ελαφρά φθαρμένο από τις αμέτρητες ώρες που έχει πατηθεί κατά τη διάρκεια της άσκησης και των επιδείξεων μέσα στην αυλή.

Κανείς δε θέλει να χάσει χρόνο … μπαίνεις πρώτα στο γραφείο και ψάχνεις να γραφτείς. Ποια μαθήματα θα πάρεις, ποιο δάσκαλο θα έχεις … Ανάλογα με το χρόνο που θα μείνεις είναι και η επιλογή… Συνήθως μπορείς να πάρεις ταυτόχρονα δύο μαθήματα .. για να μπορέσεις να εστιάσεις και να μάθεις καλύτερα …

Στη σχολή του Δασκάλου Chen Bing υπάρχουν πολλοί άξιοι και καλοί δάσκαλοι. Όλοι έχουν το δικό τους υπόβαθρο, από μικρά παιδιά διδάχτηκαν από τους πατεράδες τους ….. το Taiji είναι αναπόσπαστο κομμάτι των κατοίκων, της καθημερινότητάς τους, είναι τρόπος ζωής. Τα παιδιά διδάσκονται 3 φορές την ημέρα, πρωί - μεσημέρι -βράδυ … Αλλά αυτά είναι ένα άλλο κεφάλαιο.

Το μάθημα κάθε μέρα διαρκεί 3 ώρες το πρωί .. ενδιάμεσα φαγητό - ξεκούραση και μετά άλλες 3 ώρες το μεσημέρι προς απόγευμα. Είναι μια ρουτίνα που μεγαλώνει μέσα σου σιγά - σιγά και την προσμένεις … άλλες φορές τα πόδια είναι βαριά άλλες φορές τόσο ελαφρά που θέλεις να τρέξεις στο επόμενο 3ωρο …

Τα μαθήματα γίνονται σ’ ένα άλλο χώρο , λίγο πιο μακρυά από το κεντρικό κτίριο .. υπάρχει ένα τεράστιο κτήμα με δέντρα, με μια τεχνητή λίμνη, διάφοροι χώροι και κιόσκια όπου ο κάθε δάσκαλος παίρνει το γκρουπ του, ανάλογα με το τι διδάσκει και όλοι μαζί μελετούν εκεί…. Όταν ο ήλιος είναι έντονος, υπάρχει ένα δίχτυ με μια ελαφρά σκίαση ή κάτω από ένα πλέγμα διακοσμημένο κληματαριές. Αυτές με το φύλλωμά τους παρέχουν μια φυσική σκιά και προστασία ακόμα και απ’ τη βροχούλα … και υπάρχει και ένα μεγάλο κτίριο (που έχει και ανεμιστήρες) … παντού γύρω σου κόσμος ασκείται σε κάτι διαφορετικό … Όταν βρέχει όλοι μαζεύονται μέσα στο κτίριο ..
Πάντα η πρώτη ώρα είναι ασκήσεις fang song (χαλάρωσης) για να μπορέσεις να γειωθείς και να μπεις βαθιά στη συγκέντρωση .. στη συνέχεια, όλοι μαζί δάσκαλοι και μαθητές, στο ρυθμό της μουσικής εκτελούν τη Lao Jia Yi Lu, την πρώτη ρουτίνα του Chen Tai Ji Quan με ηρεμία και αρμονία.
Οι επόμενες δύο ώρες είναι μοιρασμένες στην ύλη που έχεις επιλέξει …. Ο δάσκαλος διδάσκει μία κίνηση .. στη δείχνει, την κάνει το γκρουπ όλο μαζί, ξαναδείχνει και τέλος σε βάζει να την εκτελέσεις … σε διορθώνει, σου κάνει εποικοδομητικές παρατηρήσεις και μετά .. άσκηση .. πρέπει να μελετήσεις, να κάνεις επανάληψη, να δουλέψεις με το σώμα σου και με τον εαυτό σου … ξανά και ξανά μέχρι να γίνει κτήμα σου … δεν υπάρχει βιασύνη, δεν υπάρχει άλλη κίνηση .. μία ανά ώρα … τι να την κάνεις άλλωστε την επόμενη κίνηση; Πρέπει να δέσεις την καινούργια με τις παλιές … εκεί σφυρηλατείς φιλίες, δουλεύεις μαζί με τους συμμαθητές σου, ο ένας βοηθά τον άλλο, παρατηρήσεις, καλοπροαίρετη κριτική, μοίρασμα …

Στο τέλος είναι η ώρα του φαγητού .. έρχεται σα λύτρωση … το σώμα πεινάει .. χρειάζεται καύσιμα … μέσα στο σχολείο υπάρχει εστιατόριο .. μπορείς αν επιλέξεις να τρώς εκεί μαζί με τους συμμαθητές … ένας χώρος κοινωνικοποίησης και ένταξης στην κινεζική κουλτούρα.

Την ώρα που όλα αυτά έχουν τελειώσει είναι ήδη απόγευμα … έχεις τόση πολλή ώρα στη διάθεσή σου κι όμως το κορμί στην αρχή αρνείται .. θέλεις μόνο να ξαπλώσεις και να βάλεις τα πόδια ψηλά ..

Την πρώτη εβδομάδα έχεις ακόμη δυνάμεις .. χωρίς να το καταλαβαίνεις τις δίνεις όλες .. θέλεις να ρουφήξεις όσο περισσότερα γίνεται…. και ας μην το κρύβουμε να δείξεις τον καλύτερο σου εαυτό .. θεωρητικά κανείς δε σε κρίνει … και όμως όλοι σε κοιτούν … είσαι ένας δυτικός σ’ ένα χωριό της Κίνας, όλοι πιστεύουν ότι είσαι ένας τουρίστας που θέλει απλά να φορέσει μια φορεσιά και να γευτεί την κινεζική κουλτούρα … Κι όταν τους έρθει η έκπληξη να ξέρεις τι κάνεις τα αισθήματα είναι μικτά … άλλοι σε κοιτούν με περιέργεια, άλλοι καχύποπτα … άλλοι θαυμάζουν που ασχολείσαι με κάτι δικό τους (όπως εμείς χαιρόμαστε με τους φιλέλληνες) .. άλλοι σε αποστρέφονται γιατί δεν θεωρούν ότι ανήκεις εκεί … αυτό που έχει όμως σημασία είναι ν’ αφήσεις όλα αυτά απ’ έξω … γιατί σημασία έχει μόνο να μάθεις .. να πάρεις αυτό για το οποίο έχεις έρθει …!

Κι όταν έρθει η ώρα της αναχώρησης, μετά τις φωτογραφίες και τα χαμόγελα και τις ευχές, στο μακρύ ταξίδι της επιστροφής μπορείς να κάνεις τον απολογισμό σου … Να κοιτάς με μειδίασμα τις αμέτρητες φωτογραφίες .. να θυμάσαι τις στιγμές και τους ανθρώπους .. να στεναχωριέσαι για όλα όσα δεν πρόλαβες να κάνεις … να θυμώνεις που ήσουν πολύ κουρασμένος για να κάνεις κάτι ακόμα … γι’ αυτά που δεν ανακάλυψες … κι εκεί δίνεις την υπόσχεση στον εαυτό σου: πρέπει να ξανάρθω, έχω τόσα να μάθω και άλλα τόσα να κάνω που δεν πρόλαβα … και ηρεμείς μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου …

Όμως αυτό που είναι πιο σοκαριστικό απ’ όλα, μετά από τόσους μήνες, νιώθεις μια περίεργη μαζοχιστική ανάγκη, μια τέτοια μεγάλη έλξη, να ξαναγυρίσεις σ’ αυτό το μέρος … που παρότι ήταν τόσο λίγο χρονικά, σε αιχμαλώτισε με την ενέργειά του και με τους θησαυρούς του … την ηρεμία του και την ιδιαίτερη ομορφιά του … αυτό είναι το Chenjiagou…. όπως το είδα με τα μάτια της ψυχής μου, που με καλεί και που υποσχέθηκα σύντομα να είμαι πάλι εκεί ;)

Παναγιώτης Πιερράκος