Το Τζούντο μας έρχεται από τα μαχητικά συστήματα της φεουδαρχικής Ιαπωνίας. Ιδρύθηκε το 1882 από τον Dr. Jigoro Kano και αποτελεί εξέλιξη της αρχαίας πολεμικής τέχνης του Ζίου Ζίτσου. Ο Dr. Kano, Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Πανεπιστημίου του Τόκιο, μελέτησε αυτές τις αρχαίες μορφές πολεμικών τεχνών και απέσπασε αυτά τα κομμάτια που πίστευε ότι αποτελούσαν τις καλύτερες τεχνικές, δημιουργώντας το σημερινό Τζούντο.

Όπως όλα τα αθλήματα, έτσι και το Τζούντο έχει κάποιους αυστηρούς κανόνες που διέπουν τον διαγωνισμό και εξασφαλίζουν την ασφάλεια της συμπλοκής. Το Τζούντο είναι γνωστό για τις θεαματικές του τεχνικές ρίψης, αλλά και μάχης στο έδαφος, με λαβές ελέγχου, κλειδώματα και ειδικές τεχνικές πνιγμού. Όμως, το Τζούντο δίνει έμφαση στην ασφάλεια και στη φυσική δραστηριότητα για άψογη φυσική κατάσταση. Η εκπαίδευση γίνεται πάνω σε τατάμι για άνεση και ασφάλεια.

Η τεχνική του Τζούντο είναι για όλες τις ηλικίες, και τα δυο φύλλα, ενώ ακόμα και άτομα με δυσκολίες στην κίνηση μπορούν να εκπαιδευτούν και να συμμετέχουν στο άθλημα.

Το Τζούντο έχει ένα σύστημα βαθμολογίας, πράγμα που συναντάται στις περισσότερες πολεμικές τέχνες, το οποίο αναγνωρίζει το βαθμό γνώσης, ικανοτήτων και ηγεσίας του ατόμου. Υπάρχει ξεχωριστή κατάταξη για τους μικρούς (κάτω των 17 ετών) και για τους μεγάλους αθλητές. Ο διαχωρισμός γίνεται με χρωματιστές ζώνες και με δέκα βαθμούς (νταν) στους προχωρημένους που έχουν πάρει μαύρη ζώνη, ενώ η τακτική πρόοδος ωθεί τον μαθητή για περισσότερη γνώση.

Τζούντο στα ιαπωνικά σημαίνει «ο δρόμος της ευγένειας» από τη λέξη τζου, που σημαίνει δεξιοτέχνης-ευγενής, και ντο που σημαίνει οδός. Διδάσκει την ευελιξία στην εφαρμογή της τεχνικής. Αυτό σημαίνει ισορροπία, δύναμη και κίνηση μέσω τεχνικής. Αντί για τη χρήση ωμής δύναμης, η τεχνική είναι το απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας του Τζούντο. Για παράδειγμα, στα μαθήματα Τζούντο μπορεί κανείς να μάθει πώς να αποφεύγει με τεχνικές παρά πώς να χρησιμοποιεί τη δύναμή του για να αντιμετωπίσει έναν ισχυρό αντίπαλο.

Οι αρχές του Τζούντο μπορούν να εφαρμοστούν στη ζωή, καθότι σκοπός του αθλήματος είναι να αναπτύξει κανείς τον εαυτό του όσο το δυνατόν περισσότερο, αγωνιζόμενος για την τελειότητα για να προσφέρει στον κόσμο αυτό που μπορεί.