Οι πυγμάχοι φορούσαν στα χέρια τους ιμάντες (ειδικά λουριά από λεπτό δέρμα βοδιού) με σκοπό να έχουν τον καρπό τους και τα δάχτυλά τους σφιγμένα και σταθερά. Περίπου στον 3ο αιώνα π.χ. οι πυγμάχοι χρησιμοποίησαν μία νέα μέθοδο προστασίας των χεριών τους, φορώντας ένα είδος έτοιμου γαντιού από περιτυλιγμένους ιμάντες. Κατά την εποχή των Ρωμαϊκών χρόνων χρησιμοποίησαν γάντια ενισχυμένα από σίδερο και μολύβι. Οι ιμάντες κατά εποχές διέφεραν, εξελίσσονταν και είχαν διαφορετικές ονομασίες όπως: α) Μειλίχαι ή Στρόφια ( δέρμα γύρω από καρπό) β) Σφαίραι γ) Οξείς Ιμάντες (γάντι από έτοιμους περιτυλιγμένους ιμάντες) δ) Caestus (ρωμαϊκό γάντι από σίδερο και μολύβι).

Όποτε γινόντουσαν αλλαγές στους ιμάντες είχε σαν επακόλουθο και σημαντικές αλλαγές στην τεχνική της πυγμής. Κατά την χρήση των μειλιχών απαιτείτο υψηλή τεχνική ευκινησία επιδεξιότητα και ευλυγισία, ενώ κατά την χρήση των οξέων ιμάντων ο αγώνας γινόταν βίαιος και λιγότερο τεχνικός απαιτώντας δυνατά χτυπήματα με έμφαση στην άμυνα.

Σίγουρα η αρχαία πυγμή ήταν διαφορετική από την σημερινή. Δεν υπήρχε χρονικός περιορισμός στον αγώνα, δεν γνωρίζουμε τις διαστάσεις του χώρου που αγωνιζόντουσαν οι πυγμάχοι και τέλος οι αθλητές αγωνιζόντουσαν έως ότου ο ένας από τους δύο να πέσει κάτω αναίσθητος ή να «απαγορεύση» δηλαδή με ύψωση ενός ή και των δύο δακτύλων να δηλώσει την ήττα του. Ο κριτής είχε την δυνατότητα έπειτα από συμφωνία και των δύο αντιπάλων να σταματήσει για λίγο τον αγώνα ούτως ώστε να ξεκουραστούν για λίγο και να συνεχίσουν αργότερα.

Στους Έλληνες πυχμάχους φαίνεται ότι άρεσαν τα χτυπήματα στο κεφάλι λόγω του ότι ήταν πιο αποτελεσματικά. Πολλή μεγάλη σημασία κατά την διάρκεια ενός αγώνα είχε η θέση που ελάμβαναν οι παίκτες σε σχέση με τον ήλιο. Ο αθλητής ο οποίος είχε απέναντί του τον ήλιο συνήθως έχανε τον αγώνα.

Τέλος δε όταν στον αγώνα δεν υπήρχε νικητής, οι αθλητές μπορούσαν να ζητήσουν τη λεγόμενη «κλίμακα», δηλαδή καθόντουσαν ακίνητοι ο ένας απέναντι από τον άλλο και μετά από κλήρο αντάλλασαν χτυπήματα έως ότου να πέσει ο ένας εκ των δύο. Σίγουρα τυχερός ήταν αυτός που με απόφαση της κλήρωσης χτυπούσε πρώτος.

Στην πυγμή υπήρχαν απαγορευτικοί κανόνες όπως: α) οι λαβές β) χτυπήματα στα γεννητικά όργανα και γ) η ενίσχυση των ιμάντων με περισσότερα εξογκώματα από λουριά και η χρησιμοποίηση χοιρινού δέρματος.

Παρόλα τα προστατευτικά σίγουρα υπήρχαν συχνοί τραυματισμοί έως και θάνατοι.

Οι προϋποθέσεις ενός καλού πυγμάχου ήταν: υπομονή, επιμονή, θάρρος, αντοχή στον πόνο. Επίσης ένας καλός πυγμάχος έπρεπε να είχε μακριά χέρια, δυνατούς καρπούς και ώμους. Οι πιο διάσημοι πυγμάχοι ήταν: Γλαύκος ο Καρύστιος, Κλειτόμαχος ο Θηβαίος, Διαγόρας ο Ρόδιος, Κλεόξενος από την Αλεξάνδρεια, Ιππόμαχος από την Ηλεία, ο Μελαγκόμας από την Μικρά Ασία και πολλοί άλλοι.